ایمپلنت در استخوان | ایمپلنت
ایمپلنت به شکل یک پایه تیتانیومی در درون لثه جایگذاری می‎شود و پس از مدتی با استخوان فک پیوند می‎خورد و می‎تواند به عنوان یک دندان واقعی محسوب شود. با دندانی که از طریق ایمپلنت در دهان قرار می‎گیرد، فرد می‎تواند بخندد، غذا بخورد و مشکل بی دندان بودن خود را حل نماید. این روش تنها برای کاشت یک دندان استفاده نمی‎شود و در صورتی که بخواهیم چندین دندان را جایگزین نماییم، باز هم قابل کاربرد می‎باشد. اما این امر تنها یک سویه درمان دندان به واسطه ایمپلنت می‏باشد. گاهی ایمپلنت با شکست مواجه می‏شود و پایه آن با استخوان فک پیوند برقرار نمی کند.
نکاتی که در زمان کاشت ایمپلنت‎ها‏ی دندانی باید رعایت شود

ایمپلنت نیز همچون سایر کالاهایی که وارد بازار می‏شود از دو نوع کیفیت برخودار است که گاهی نوع بد آن استفاده می‏شود و پس از مدتی شکسته می‏شود. همچنین ممکن است ایمپلنت با استخوان فک پیوند برقرار نکند. علت این امر، داغ بودن استخوان در زمان کار گذاشتن پایه ایمپلنت می‏باشد.
گاهی شناخت کافی در مورد دندان صورت نمی‎گیرد. دندانپزشک باید تشخیص کاملا درستی در مورد نحوه درمان بیمار داشته باشد. در زمان قرار دادن ایمپلنت باید عرض و عمق استخوان فک مورد توجه قرار بگیرد. عمق و عرض استخوان با قالب‎گیری معاینه و رادیوگرافی مشخص می‏شود.
در زمان کاشت ایمپلنت باید فاصله پایه با دندانهای مجاور رعایت شود. همچنین نباید پایه را خارج از قوس فکی قرار داد زیرا به ساختمانهای حیاتی مثل رگها و اعصاب صدمه می‏زند.

اگر ایمپلنت در استخوان ذوب نشود

ایمپلنت باید به گونه ای در استخوان قرار بگیرد که سلول‎ها‏ی استخوان ساز، استخوان تازه در اطراف آن بسازند. به این معنا که ایمپلنت باید به استخوان فک پیوند بخورد و با آن اتصالی تنگاتنگ برقرار تا بتواند فشارهای ناشی از جویدن را تحمل نماید. در صورتی که این پیوند ایجاد نشود، پس از مدتی پایه فلزی یا ایملنت لق شده و عملیات درمانی شکست می‏خورد. برای مثال در صورتی که به دلیل سرعت زیاد مته یا کم بودن مایع خنک کننده، استخوان موقع سوراخ شدن داغ گردد، سلول‎ها‏ی استخوان ساز از بین می‏روند و در نتیجه میان ایمپلنت و استخوان پیوند برقرار نمی شود.
در مواردی که ایمپلنت بلافاصله در جای دندان کشیده شده، قرار می‏گیرد نمی تواند جذب به دیواره‎ها‏ی حفره گردد و جای خود را در استخوان فک باز کند. بنابراین بین ایمپلنت و استخوان فاصله باقی می‏ماند که در آنجا پیوند برقرار نمی شود.
یکی دیگر از دلایل شکست در جوش خوردن ایمپلنت، فشار زود هنگام بر ایمپلنت و وارد آوردن فشار‎ها‏ی جانبی می‏باشد. علاوه بر این ممکن است کیفیت استخوان فک نازل باشد. به این معنا که سلولهای استخوان ساز کمتری در اختیار داریم. راه و چاره این کار ترمیم و بازسازی استخوان می‏باشد که باید پیوند استخوان صورت بگیرد.
در صورتی که علت ذوب نشدن ایمپلنت در استخوان فک، عفونت و آلودگی‎ها‏ی ناشی از عمل جراحی باشد. به این معنا که مواد پیوندی که در ناحیه قرار می‏دهیم مثل پودر استخوان آلوده موجب عفونت در لثه فرد شود. در این شرایط دندانپزشک با تجویز آنتی بیوتیک برای بیمار، تا زمان درمان کامل لثه باید صبر نماید.
همانطور که قبلا ذکر کردیم، ایمپلنتها به دو نوع مرغوب و بی‏کیفیت تقسیم می‏شود. در صورتی که استفاده از ایمپلنت بی‎کیفیت موجب شکست عمل درمانی شود، باید پس از مدت کوتاهی که لثه بهبود یافت، از ایمپلنتهای باکیفیت استفاده کرد.
سلامت جسمانی بیمار نیز یکی دیگر از علل موفقیت یا شکست ایمپلنت می‏باشد. وجود بیماری‎ها‏یی از قبیل دیابت یا مرض قند کنترل نشده، پوکی استخوان، کمبود برخی ویتامین‎ها‏، سوء تغذیه، افرادی که تحت پرتو درمانی و شیمی درمانی قرار گرفته اند، افرادی که زیاد سیگار می‏کشند، معتادین به مواد مخدر و الکل و ... نمی توانند از ایمپلنت استفاده کنند. در صورتی که بیماران مبتلا به امراض مذکور از این روش درمانی استفاده کنند، با شکست مواجه می‏شود که نهایتا راه درمان مجدد ندارد و بجای ایمپلنت، باید از دندانهای مصنوعی استفاده نمایند.

نوشتن دیدگاه